RPG

To będzie kampania - czyli planujesz kilkanaście sesji czy pojedynczy scenariusz, który rozegracie na 1 max 3 sesjach? Jeżeli planujesz długą kampanię to w ogóle nie bierzesz pod uwagę jakie postacie gracze stworzą. Po prostu wrzucasz ich w wir zdarzeń i tak kierujesz przygodą aby w tych wydarzeniach brali udział.  No i oczywiście kluczowe momenty kampanii musisz mieć zaplanowanie w (przynajmniej) kilku wariantach -  w zależności od tego co gracze zrobią. Wszystkiego i tak nie przewidzisz więc w zasadzie kampania to tylko szkic - jakby szkielet który wypełnią gracze,  ich poczynania i decyzja. Ty musisz mieć myśl przewodnią, poszczególne "kamienie milowe", rzeczy które na pewno się zdarzą (ale jak pisałem w kilku wariantach). Kampania wymusza pewna liniowość ale tylko na powiedzmy "poziomie globalnym"  - np. wiesz, że w pewnym jej etapie musi dojść do wojny, bitwy etc. ale od graczy będzie zależeć po której stronie staną. Dlatego planowanie kampanii pod katem postaci - zwłaszcza jednej nie ma sensu. Także dlatego, że pzred rozpoczęciem gry nie wiesz jak ta postać będzie odgrywana, czy gracz podzieli twoje zamierzenia, czy doceni to, że jego postać gra główną rolę, czy mu się to spodoba i czy sobie z tym ciężarem poradzi. Trochę to egoistyczne podejście ale długą, zwłaszcza epicką kampanie tworzysz dla siebie jako MG, a gracze mają Ci pomóc ją wypełnić, rozegrać. Twoje rola to stworzenie takich warunków aby czerpali z tego radochę i świetnie się bawili.

Jeżeli to ma być natomiast pojedynczy scenariusz to wtedy jak najbardziej - planujesz ją konkretnie pod katem postaci graczy.Tylko, że gracze muszą to zaakceptować i muszą być tego świadomi - bo w zasadzie będą mieć do odegrania konkretne role, co wymusi pewne ograniczenia. Jeżeli jeden gracz będzie grał główna rolę to musisz to z nim wcześniej uzgodnić. Inaczej nie będziesz wiedział czy się dostosuje. W przypadku 2-osobowej drużyny ten pomysł jest bez sensu, bo drugi gracz sprowadza się do roli pionka. Jeżeli będzie sam jeden od razu to poczuje. Ten pomysł się sprawdza gdy masz 4 graczy - wtedy pozostałą trójka "napędza się" nawzajem i łatwo zakamuflować skupianie się na jednej osobie.  W ogóle sesje dla dwóch graczy są trudne i brakuje im różnorodności. Osobiście nie lubię takiego rozwiązania jak planowanie scenariusza pod postacie graczy, chyba że wszyscy gracze się na to godzą i np. dostają konkretne postacie do odegrania. To jednak jest do zastosowania w konkretnych settingach - np. scenariusz w klimacie "Obcego" gdzie wszyscy gracze są żołnierzami jednego oddziału albo scenariusz polegający na ataku terrorystycznym gdzie  gracze to zakładnicy (lub grupa terrorystów).

Jeżeli to scenariusz na jedną sesją, to pomysł, że jeden gracz jest tylko wytworem wyobrażani drugiego jest  zajebisty.